บ่ายวานนี้ (๑๕ สิงหาคม) เจ๊หน่อยกับผมไปประชุมเครือข่ายภาคประชาชนที่ต่อสู้ประเด็นพระวิหารที่สันติอโศก อยู่ที่นั่นกันครู่สั้น ๆ ออกมาชมสถานที่ โดยเฉพาะน้ำตกที่สันติอโศกแล้วกลับกันมาบ้านแมว ตั้งแต่เจ้าตัวเล็กคลอด อาม่ายังไม่เคยมีโอกาศได้มาเยี่ยมๆ เหลน ๆ หลาน ๆ เพราะงานรัดตัวจัด ทำงานตรวจสอบเอกสารภาษาเขมรกันครู่นึงก็ชวนอาม่าออกมาแบ๊วกับหลาน ๆ นอกบ้าน ผมไม่ได้ถ่ายรูปเจ้าตัวเล็กเป็นเรื่องเป็นราวหลังจากคราวที่แล้ว

หยิบบรรดาเจ้าตัวเล็ก ๆ ออกมาทีละตัว จะเอามาพร้อมกันทีเดียวก็เกรงใจ สองคนกับห้าแมวเห็นท่าจะไม่ไหวครับ ตอนนี้เริ่มเดินไปไหนมาไหนแบบหงึก ๆ หงัก ๆ ได้แล้ว เริ่มออกนอกรัศมีที่นอน และบางทีก็กลายเป็นของเล่นทั้งคุณยายและลุง ๆ หลายวันก่อนแม่แจ๋นย้ายหลานขึ้นลงเช้าค่ำระหว่างที่นอนด้านล่างกับตู้ลอยในครัว ตอนนี้หลานประจำการอยู่ด้านล่างที่ใหม่เป็นปกติ เข้าใจว่าแม่แจ๋นคงไม่สามารถแล้ว หรืออาจเปลี่ยนใจ อันนี้ก็เป็นเรื่องความคิดของแมว

อาม่าหยิบหลานออกมาถ่ายรูปทีละตัวเริ่มที่เจ้า “วุ้นดำ” ตัวพี่สุด

ถัดมาเป็นเจ้าตัวสีน้ำตาลทั้งตัว ยังไม่มีชื่ออย่างเป็นทางการการ ตัวนี้เสียงดีเหมาะแก่การเป็นนักร้องอาชีพ

ถัดไปเป็นหลานสาวตัวเดียว (อีกแล้ว) นังหนูนี่หน้าตาละม้ายแม่แจ๋นตอนเล็ก ๆ มาก หน้าหวานน่าเอ็นดูแต่เด็ก ร้องน้อยหน่อยให้ความร่วมมือมากหน่อย แต่ก็ใช่ว่าจะนิ่งให้ถ่ายได้ง่าย ๆ ยังไม่มีชื่อ ..ชื่อมะนาวดีมั๊ยครับ?

ตัวถัดมา เห็นสีเห็นหน้าตาแล้วชะรอยจะเป็นมะขามอีกตัว ขอเถอะหน้าคล้ายไม่เป็นไรนิสัยอย่าเหมือน และที่สำคัญอย่ากินเยอะ ยังไม่มีชื่อ..เห็นควรชื่อมะเขือ ฮ่าฮ่า

ตัวสุดท้ายเป็นเจ้าตัวเล็กขาวเทา ร้องเสียงสนั่นหวั่นไหว ขณะที่นางแบบกำลังแบ๊วประกอบแมว ดูหน้าเจ้าตัวเล็กสิครับ ..เต็มใจมาก ตัวนี้อาจชื่อสองสีครับ (ใครตั้งฟร่ะ)

แถมด้วยภาพอาม่ากับหลานๆ ฉบับครบองค์ประชุม

รูปสุดท้าย สุดที่รักของอาม่าเขาละครับ ..เจ้ามะแขม มะขาม