เนื่องจากการส่งผู้ร้ายข้ามแดนซึ่งเป็นประเด็นถกเถียงในปัจจุบันมีการตีความที่สับสนและคลาดเคลื่อนเป็นอันมาก ข้าพเจ้าจึงขอชี้แจงโดยสรุปดังนี้ 1. การส่งผู้ร้ายข้ามแดนจำเป็นต้องมีรัฐหนึ่งรัฐใดเป็นผู้ขอ 2. ในคำขอต้องระบุฐานความผิดอย่างชัดเจนว่าเป็นความผิดทางอาญา และต้องเป็นความผิดซึ่งเป็นที่ยอมรับทั้งในรัฐผู้ขอและรัฐผู้รับคำขอ (double criminality) 3. เมื่อส่งผู้กระทำความผิดให้ตามคำขอแล้ว รัฐผู้ขอต้องไม่นำไปฟ้องร้องในคดีอื่นนอกเหนือจากคดีที่ขอโดยเด็ดขาด และไม่ลงโทษหนักกว่ากฏหมายที่รัฐผู้ส่งกำหนดไว้ 4. การที่รัฐผู้รับคำขอจะส่งผู้ร้ายข้ามแดนตามคำขอหรือไม่นั้น ในชั้นต้นขึ้นอยู่กับคำวินิจฉัยของศาลภายในประเทศว่าเป็นความผิดที่สามารถส่งผู้ร้ายข้ามแดนได้หรือไม่โดยพิจารณาตามหลักกฎหมายภายในประเทศของตนและกฏหมายระหว่างประเทศตามข้อกำกัดดังต่อไปนี้ 4.1 หากศาลวินิจฉัยว่าเป็นฐานความผิดทางการเมืองหรือเกี่ยวเนื่องกับการเมือง รัฐผู้ได้รับคำขอก็ไม่มีพันธะในการส่งผู้ร้ายข้ามแดน 4.2 ถ้าผู้กระทำความผิดเป็นคนชาติของตน รัฐที่ได้รับคำขอมีสิทธิ์ปฏิเสธไม่ส่งบุคคลนั้นๆ ให้รัฐผู้ขอ 5. ในกรณีที่มิใช่หรือเกี่ยวเนื่องกับการเมือง ศาลจะเป็นผู้วินิจฉัยว่าเป็นฐานความผิดที่ส่งได้หรือไม่ (extraditable) 6. หากศาลหรืออำนาจตุลาการพิจารณาแล้วเห็นว่า ฐานความผิดของบุคคลนั้นๆ ไม่เข้าข่ายส่งผู้ร้ายข้ามแดน ฝ่ายบริหารก็จะไม่ส่งให้ตามคำขอ ทั้งนี้ ขึ้นอยู่กับดุลยพินิจของรัฐผู้รับคำขอว่าจะส่งหรือไม่ ยกเว้นในกรณีที่มีสนธิสัญญาทวิภาคีและอนุสัญญาพหุภาคี ซึ่งรัฐมีพันธะตามสนธิสัญญาการส่งผู้ร้ายข้ามแดน