ห่างจากงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติ (ผมติดชื่อเดิมน่ะครับ) มาปีสองปี ระยะหลังอาจจะเพราะผมไม่ค่อยมีเวลาได้อ่านหนังสือหรือเพราะไม่ค่อยมีอะไรน่าสนใจเป็นพิเศษเลยไม่มีความรู้สึกอยากจะไป ปีนี้มีโอกาสไปอีกครั้งเพราะติดสอยห้อยตามคุณแม่ถ่ายเถา สุจริตกุล ในงานสนทนาเปิดตัวหนังสือ “มงกุฎดอกส้ม” และ “ดอกส้มสีทอง” ระหว่างที่คุณแม่อยู่ประจำบูตสำนักพิมพ์แสงดาวเพื่อพบปะแฟน ๆ และแจกลายเซน ว่าง ๆ เลยเตร่ไปตามโซนต่าง ๆ เก็บบรรยากาศมาฝาก จะมีจุดเดียวที่ไม่เข้าไปคือห้องส่วนตัวของสำนักพิมพ์มติชน ที่ผมแบนหนังสือค่ายนี้ทั้งค่าย ทุกประเภทสิ่งพิมพ์ ผมชัดเจนและถือปฏิบัติตรงไม่ลักหลั่นเหมือนบางผู้คนด้วยข้ออ้างที่แล้วแต่จะสรรหา ปีสองปีก่อนหน้างานเป็นอย่างไรผมไม่ทราบนะครับ แต่ปีนี้รู้สึกได้ว่าคนน้อยลงถนัดตา ตั้งแต่ขึ้นจากรถไฟฟ้าแล้ว ปกติที่เคย ๆ บนรถไฟฟ้าและทางขึ้นสถานีศูนย์การประชุมแห่งชาติสิริกิติ์ผู้คนจะเบียดเสียด ในงานก็บางตาครับ  ที่เคย ๆ เห็นคนถือรถลากปีนี้นับคันได้ทีเดียว ไม่ทราบว่าเป็นวันทำงานหรือคนไม่ค่อยมีเงิน ซึ่งดูจะสวนทางกับความภาคภูมิใจของรัฐบาลอยู่ไม่น้อยกับภาวะฟองสบู่ตลาดหุ้น หุ้นคึกคักเศรษฐกิจดีมากจนคนไม่มีเงินจับจ่าย?

วันนี้ไปงานมหกรรมหนังสือแห่งชาติ ที่ศูนย์การประชุมแห่งชาติสิริกิติ์ ร่วมงานเปิดตัวหนังสือ “มงกุฎดอกส้ม” และ “ดอกส้มสีทอง” สองเรื่องเป็นตอนต่อเนื่องกันโดยดอกส้มสีทองเป็นภาคต่อจองมงกุฏดอกส้มที่โด่งดังมากในอดีต ทั้งสองเป็นบทประพันธ์ของคุณแม่ถ่ายเถา สุจริตกุล งานเปิดตัวหนังสือจัดโดยสำนักพิมพ์แสงดาว โดยมีคุณน้ำผึ้ง ณัฐริกา ธรรมปรีดานันท์ ซึ่งเคยรับบทเป็นนางเอกเมื่อครั้งละครถูกสร้างโดยช่อง ๗ และรับอีกบทบาทในการการถ่ายทำสองภาคต่อเนื่องของช่อง ๓ ในงานมีคุณจิตติ จุลพร จากสำนักพิมพ์แสงดาวดำเนินการสนทนา แม้มีผู้ร่วมฟังไม่มากนัก ซึ่งงานสัปดาห์หนังสือวันนี้ก็มีคนร่วมงามไม่มากนัก แต่บรรยากาศงานเปิดตัวหนังสือเป็นไปอย่างออกรสออกชาด ด้วยฝีปากคมกริบของคุณแม่ถ่ายเถาที่ถ่ายทอดหลายเรื่องราวความเป็นมาหนังสือ และเกล็ดเล็กเกล็ดน้อย กับความน่ารักของคุณผึ้งที่ทำให้การพูดคุยเป็นไปอย่างสนุกสนาน “สองสาว” นอกจากแอบเล่าความหลังเมื่อครั้งละครฉายครั้งแรก ยังแอบบอกพล็อตเรื่องเล็ก ๆ  ของละครที่กำลังถ่ายทำโดยช่องสาม ซึ่งต้องคอยติดตามกันเองนะครับ ใครไม่อยากคอยก็แวะไปซื้อหนังสือที่งานก็ได้ครับ มีส่วนลดด้วย แถมได้รสแท้จากผู้ประพันธ์ โดยไม่ผิดเพี้ยนผ่านการถอดความเป็นละคร