ฤกษ์งามยามดี  วันที่ ๑๐ กรกฎาคม นึกอยากกินอะไรแรงๆ เยอะๆ   แบบจุกอกกันไปข้างนึงบ้าง  ค้นหาในเว็บไซด์ก็เจออาหารปิ้งย่างประเภทบุฟเฟต์ ญี่ปุ่น ร้านคิงคอง ย่านหลังสวน หัวละ ๔๕๐ บาท (รวมภาษีมูลค่าเพิ่มกับค่าบริการแล้ว) ชักชวนเพื่อนหลายคนผ่านทางเฟซบุ๊ค ไม่มีใครว่างจะไป (ขนาดบอกว่าจะเลี้ยงนะ) แต่ช่างเหอะ ไม่มีใครว่างฉันก็จะกิน มีว่างก็แค่แก๊งค์คนมีนอเหมือนเดิม นอนิม กับ นอเน เจ้าของบ้านนี่แหละ ที่ว่างจะกินกัน นัดกันบ่ายๆ วันเสาร์ วันชิงที่สามฟุตบอลโลก

เที่ยงๆ วันเสาร์ เดี๊ยนก็เพิ่งตื่น และต้องรับมื้อเที่ยงกับคุณแม่และพี่สาว จึงต้องเปลี่ยนเวลานัดเพื่อความคุ้มค่าเวลาจะบุฟเฟต์เป็นช่วงเย็นๆ เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับคนงกอย่างเดี๊ยนและเพื่อน

ถึงร้านโดยช่างภาพยังมาไม่ถึง เราสองนอรีบเข้าไปก่อนเพราะที่นั่งเกือบเต็มแล้ว สั่งเห็ดออรินจิมาประเดิม ตามด้วยกิมจิ และบรรดาตระกูลเนื้อ ส่วนเครื่องดื่มก็สั่งเป็บซี่กับชาเขียว นั่งรอสักพักเล็กๆ เตามาก่อนและพักใหญ่ๆ อาหารก็มา และพักใหญ่มากๆ ช่างภาพเจ้าของบล็อกก็มาถึง

มาถึงมันไม่ทำอะไรนอกจากหยิบกล้อง และกด กด กด เดี๊ยนก็ปิ้ง ปิ้ง ปิ้ง กิน กิน กิน โดยไม่สนใจที่จะโพสต์ท่าแต่อย่างใด อาหารที่เราสั่งมาเพิ่มก็คือปลาแซลมอน กุ้ง แล้วก็พอล ปลาหมึกที่อยากซัดให้หายอยาก เพิ่มเติมด้วยผักดองเกาหลีซึ่งเป็นถั่วงอกกับผักกวางตุ้ง รสชาติกลมกลืน และยังมีซุบเนื้อคิงคอง ก็เนื้อวัวของร้านคิงคองนั่นแหละ คล่องคอดีนัก

ที่ลืมไม่ได้ก็คือผัก เราเน้นที่หัวหอมใหญ่ กระเจี๊ยบ และเห็ดออรินจิ ที่สั่งมาประเดิมตั้งแต่ต้น มันหอมหวาน อร่อยเหาะ ก็อาจจะเป็นเพราะผักมีความหวานอยู่ในตัว ผสมผสานกับการปิ้งย่างโดยเตาถ่านที่คลาสสิค ตะแกรงที่ใช้ปิ้งทางร้านจะมีพนักงานเปลี่ยนทุกๆ ครึ่งชั่วโมง ดูห่างไกลมะเร็งขึ้น แต่ยังไงคราบดำๆ ก็มีติดอยู่ดี ช่างมันเถอะนะ คิดมากก็เยี่ยวเหลืองเปล่าๆ

พวกเราโพสต์ท่ากันจนอิ่ม เดี๊ยนได้มีโอกาสถ่ายรูปคู่กับเจ้าของบล๊อกหลายภาพ แต่เค้าบอกว่าเค้าหล่อ และกลัวจะมีสาวๆ มาเกี่ยวพันเยอะ เดี๊ยนจึงอาสาปกปิดโฉมหน้าให้ โดยใช้โลโก้ของร้านแทน (อันที่จริงอยากใช้แตงโมแต่ก็กลัวไปซ้ำกับทหารของประเทศไทย) อิ่มมื้อเย็นกันเต็มกระเพาะอาหาร ไหลลงไปลำไล้เล็ก และลามขึ้นมาถึงลำคอบางส่วน ก็ต้องตบตูดด้วยของหวาน วันนี้ทางร้านมีไอศครีมแอ๊ปเปิ้ลสีเขียวแจ่มๆ เจ้าของบล็อกสั่งน้ำเขียวมาส่งท้าย เลยเขียวกันทั้งแถบ

ขากลับ ด้วยความคิดถึงหลานๆ จึงอาสาไปส่งบ้าน จึงมีภาพบนท้องถนนยามค่ำมาฝาก ทั้งภาพบนทางด่วน ภาพป้ายโฆษณาทูเก็ตเตอร์วีแคน และปีปอินโฮเต็ล แม้กระจกหน้ารถจะไม่สะอาดแต่ก็คงยังดีกว่านั่งรถเมล์กลับบ้านนะยะ

เขียนโดย Amat Noi (อาม่า) / ภาพโดย อำมาตย์นิม & อำมาตย์เน