ภายนอกที่วุ่นวายขนาดหนักเมื่อวานนี้ ภายในบ้านวุ่นวาย ๆ น้อยแค่บางช่วง แต่ตลอดทั้งวันเด็ก ๆ หลับอย่างมีความสุข ลูกหลานผมกินอิ่มนอนหลับเหมือนทุกวัน ขณะที่ “ผู้ใหญ่” ของบรรดาแมว ๆ นั่งเฝ้าหน้าจอดูเปลวเพลิงเผากรุงจากฝีมือของพวกนรกจังไร แผนปฏิบัติการที่ถูกเขียนไว้ล่วงหน้า เผาเพื่อบรรลุเป้าหมาย “พฤษภาโมเดล” ที่หวังบีบให้ในหลวงลงมาหยุดเหตุการณ์ รอยเดียวกับเมื่อคราว พฤษภา ๓๕ อาการผึ้งแตกรังก็เป็นความ “จงใจ” อย่างยิ่ง เหล่านี้ถ้าใครได้เคยฟังคำพูดบนเวทีหรือได้เก็บคลิปเก่าระหว่างซ่องสุมก็ลองพลิกชมดู

กลับมาเรื่องแมว ๆ ดีกว่าครับ เช้าของวันที่ ๑๙ พฤษภา ผมลืมตาพร้อมแดดอ่อนยามเช้าทะลุผ้าม่าน สำลีนอนอยู่บนเก้าอี้คอมห่างแค่ช่วงแขน หันมามองเมื่อผมลืมตาและขยับตัว ลูกวัวนอนชิดมุมตู้แอบเกาะมือผม หลานตัวอื่น ๆ พอรู้ว่าผมตื่นก็กรูกันมาหา นี่ชีวิตประจำวัน เหมือนกับที่ทุกเช้าต้องมานั่งดูข่าวความฉิบหายที่เสื้อแดงสร้างในแต่ละวัน พร้อมกาแฟขม ๆ หนึ่งถ้วย หน้าคอมพ์

เวลาแค่แป๊บเดียวจากลูกแมวเต๊าะแต๊ะเดินไม่เป็น เดี๋ยวนี้โตใหญ่กว่าแม่กันหมดแล้ว แต่ละตัวหนักกันทั้งนั้น พุงห้อยกันหมด โดยเฉพาะเจ้ามะขาม ตัวโตออกยังงั้น กินจุขนาดนั้น แต่ยังชอบดอดไปกินนมแม่อยู่ ต้อยแม้ถูกทำหมันแล้วก็ยังมีความเป็นแม่อยู่ ชีวิตสบาย ๆ ของหลานๆ ครับ

ตกบ่ายขณะสถานการณ์ตึงเครียดหนัก หลานก็หลับอย่างมีความสุข

เย็นค่ำก็ตื่นมาเล่นครู่นึง หาของใส่ท้องที่ประจำไว้พร้อมเสมออยู่แล้ว แล้วก็เปลี่ยนที่นอน

สำลีเริ่มจะไปหื่นกับน้อง แต่ความที่เป็นของเล่นน้องมาตลอด ผลก็คือพอจะเข้าหาลูกตาล ลูกตาลคิดว่าเล่นด้วยก็เลยจัดการซะ และความที่ไม่เคยทำน้องเล่นแรงกับน้องเลย ผลก็อย่างที่เห็น

วันนี้สำลีกับสีดำพิพาทกันแต่เช้า เดือดร้อนผมต้องห้ามมวย ยังดีที่ยังฟังพ่อฟังปู่กันอยู่ ยังมีความเกรงใจ ดุหน่อยก็ฟังแต่ก็หูแหลมตาแหลมใส่กันเวลาเดินผ่าน แต่เวลาหลับก็หลับใกล้ ๆ กันนั่นแหละ วันนี้สำลีคึกเมื่อตอนสายก็เลยพล่านไปหามุมโน่นมุมนี่ ขึ้นอยู่บนลังเหนือชั้นในครัว ผมเดินไปมองก็อ้อนตามประสา เหมือนพ่อมันแหละ ส่วนสีดำนอนมองจากที่มั่นกำแพงห้องน้ำ ..มันกวงตีง ขึ้นอยู่ที่สูงกว่า คิดอย่างนี้หรือเปล่าไม่ทราบ

บ่าย ๆ  สำเนาของสีดำ ที่ประทับตราสำเนาถูกต้องความผิดเพี้ยนต่ำกำลังมีความสุขกับปลาทูนึ่งที่ไปหามาได้แค่ ๖ ตัว ร้านรวงปิดกันแทบหมด ผมขอแบ่งหลานไปตัวนึงเป็นอาหารมื้อเย็นของตัวเอง

บ่ายแก่ ๆ อาการง่วงมากก็กำเริบ ผมก็มุ่งไปหาม้าเอนกะงีบเต็ม ๆ ซักครึ่งชั่วโมง ปรากฎว่า…

สำลีหลับอยู่ใต้นั้น ท่านอนคัดลอกมาจากพ่อมันไม่ผิดเพี้ยน เห็นหลับอย่างนี้นึกถึง “แมวอ้วน” นั่งมองสำลีหลับอยู่ครู่หนึ่งก็ขยับไปนอนเรียบกับพื้น ปล่อยให้หลานนอน ไม่ขยับม้าเอนให้หลานตื่น