ลุกทำไหร? ในภาษาใต้ตรงตามความภาษาภาคกลางว่า “ลุกทำไม” ไม่ได้จะชวนกันออกมาลุกฮือสู้รบหรอกนะครับ เอาไว้คุยเรื่องนี้ในโอกาสอื่นที่จะมาถึง หลังเขียนเรื่อง “ข้าพเจ้า..ผู้เบาปัญญา” เสร็จ ผมนั่งรับประทานข่าวเป็นอาหารไปตามประสา แต่จนด้วยปัญญาจะย่อยมาแบ่ง เพราะความคิดถูกรบกวน เพื่อนเก่ากว่าสิบปีสมัยเรียนปริญญาตรีที่ปัตตานีแวะมาทักทายผ่านโปรแกรมสนทนา หัวข้อสนทนาตอนปลายเรานั่งวิจารณ์ความเป็นไปหลายอย่างในเมืองนครที่เพื่อนพบเห็นขณะกลับไปงานแต่งเพื่อนร่วมสาขาวิชา เล่าสู่กันฟังถึงคนโน้นคนนี้ ทั้งหมดวนๆ อยู่ที่คนนั้นแต่งไปแล้ว คนนี้แต่งไปแล้ว คนนั้นคนนี้ได้ลูกแล้ว ลูกโตแล้ว จนอดนึกไม่ได้ว่า การอยู่เป็นโสดอย่างเรานี้เป็นสิ่งแปลกประหลาดในวัยสามสิบกว่า? เป็นสิ่งแปลกปลอม ทัศนะคนมีอายุอย่างหนึ่งคือ การสร้างครอบครัวและมีลูกถือเป็นการประสบความสำเร็จอย่างหนึ่งในชีวิต หลายครั้งที่แม่ถามเรื่องแต่งงานสร้างครอบครัว ผมตอบ “มีอุปกรณ์การแต่งงานแค่อันเดียว” เอากับผมสิ เคยมีข่าวลือเกี่ยวกับผมในงานแต่ง (ในฐานะงานพบรุ่น) ใครคนหนึ่งว่า ผมแต่งงานมีมีลูกเมียแล้ว ทำงานอยู่ที่ใดที่หนึ่งในภาคใต้ตอนล่าง? ผมได้คิดทันทีว่าคนเรามีความสามารถขั้นสุดยอดในการสร้างข่าวลือ เอาอะไรมาปะติดปะต่อกันอย่างไรไม่ทราบครับ ผมไม่เคยเจอเพื่อนคนไหนสักคนมาสิบปีแล้ว อย่างผมนี่เขาเรียกว่าหนุ่มใหญ่ ส่วนไหนใหญ่ไม่ทราบได้ครับ ไม่เห็นว่าส่วนไหนจะขยายขนาดยกเว้นพุงที่พอจะบ่งถึงความพอจะมีกินอยู่บ้าง สมัยเด็กเรียนชั้นประถมพอลูกสาวบ้านใครจะแต่งงาน … To be continue →