วันนี้ไปนั่งกินข้าวจานเดียวฉบับสิ้นคิด กระเพราได่ไข่ดาวร้านประจำ ติดนิสัยเวลากินต้องหาอะไรมาอ่าน เห็นร้านมีหนังสือพิมพ์ไทยรัฐฉบับวันนี้ก็พลิกดูไปมา เห็นสัมภาษณ์ใหญ่เต็มหน้า “ทนง พิทยะ” กูรูเตือนรัฐบาลฯ ไอ้ผมก็นิสัยไม่ดี ปักธรงเอาไว้เลยว่า ขึ้นชื่อว่า “ทนง ลำใย” เสนอแนะอะไรให้มองไปทางอื่น และให้รู้ทันทีว่า ที่แนะ ๆ มา น่ะ ทางฉิบหาย ทนงคงไม่เหมาะกับ “กูรู” แต่เข้าลักษณะ “กูทำฉิบหาย” มากก่อนมากกว่า ประวัติทนงเท่าที่รู้ อยู่ที่ไหนก็ทำที่นั่นฉิบหาย เหตุผลหนึ่งอย่างสำคัญที่ทำให้การบินไทยตกอยู่ในสภาพอย่างทุกวันนี้ ก็ฝีมือระดับ “เก่งชิบหาย” ของทนง ลำใย ..สมัยคุมคลังก็รู้ ๆ กันอยู่ นายทนงระบุในหนังสือพิมพ์ไทยรัฐว่า มีการคาดการณ์ว่าเศรษฐกิจโลกจะโตเพียง ๐.๕ เปอร์เซ็นต์ ขณะที่การเพิ่มขึ้นของประชากรอยู่ที่ … To be continue →

นั่งพินิจพิจารณามาตรการกระตุ้นเศรษฐกิจระยะสั้นผ่านงบกลางปีที่เป็นงบนอกคอกนอกงบประมาณ พยายามฟังนายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ นายกรัฐมนตรี และนายกรณ์ จาติกวณิช รัฐมนตรีคลังหลายต่อหลายครั้ง ด้วยความสงสัยโดยเฉพาะที่ว่าต่างประเทศเขาก็ทำกัน ..อย่างนั้นหรือ? แรกทีเดียวที่ฟังประกาศก็เผลอนึกว่ารัฐบาลมาร์ค ๑ ทำแผนไปแก้เศรษฐกิจที่อเมริกาโน่น! หลายต่อหลายเสียงมองว่ามาตรการต่างๆ ที่ออกมาเป็น “อภิประชานิยม” มองด้านหนึ่งอาจจะใช่ แต่อีกด้านอาจจะไม่ใช่ เพราะถ้าดูที่เจตนาและรายละเอียดเป็นความพยายามในการยัดเงินเข้าระบบให้เงินหมุนเวียน เพราะด้านหนึ่งเป็นที่ทราบกันอยู่ทั่วไปโดยเฉพาะหมู่คนค้าขาย ตั้งแต่ร้านข้าวแกงตามสั่งริมทางไปจนห้างสรรพสินค้าว่าขายของไม่ค่อยได้ ปัญหาคือคนไม่ค่อยมีเงิน กรุงเทพมีอาการนี้ ต่างจังหวัดก็มีอาการนี้เพียงแต่ว่ารากที่มาของความไม่มีเงินต่างกัน ซึ่งไม่ใช่อย่างที่นายกรณ์เคยให้สัมภาษณ์ว่าเพราะคนไม่ยอมใช้จ่าย ใครอาจจะมองว่าเป็นการยัดเงินใส่มือหรือเป็นเรื่องของการตำน้ำพริกละลายแม่น้ำ ผมสังหรณ์ใจว่าจะเป็นการ “หว่านลูกกำพรึก” เสียมากกว่า หว่านลูกกำพรึกบนเมรุในงานเผาศพเศรษฐกิจไทย!

ดูจะเป็นเรื่องน่าหวันไหวอยู่ไม่น้อยกับวิกฤติเศรษฐกิจในสภาวะการล่มสลายอย่างหนักของเศรษฐกิจโลก อันเนื่องจากแฮมเบอร์เกอร์ไครซิส ในประเทศสหรัฐอเมริกาและต่อเนื่องไปถึงสหภาพยุโรป ด้านหนึ่งเป็นภาพทะท้อนอย่างดีถึงภาวะกัดกินตัวเองของการขับเคลื่อนเศรษฐกิจด้วยความอยากอันไม่สิ้นสุดของระบบทุนนิยมเสรี บ้างว่าวิฤติครั้งนี้จะเลวร้ายยิ่งกว่าเมื่อครั้งพิษต้มยำกุ้ง บ้างว่าปีนี้เผาจริงปีที่แล้วเผาหลอก คำถามคืออะไรคือจริงและอะไรคือไม่จริงนอกเหนือจากความกลัว-วิตกที่เกิดขึ้นทั่วโลก ถ้าย้อนดูเมื่อคราวต้มยำกุ้งนั้นมูลเหตุและสถานการณ์แตกต่างกันแทบจะสิ้นเชิง กลับหัวกลับหางกับวิกฤติในคราวนี้ เมื่อคราวปี ๔๐ นั้น เริ่มที่มีการตั้งอัตราดอกเบี้ยเงินกู้ไว้สูงที่ระดับ ๑๘ เปอร์เซ็นต์ สูงกว่าทั่วโลกที่อยู่กันที่ระดับ ๔-๕ เปอร์เซ็นต์ ประกอบกับรัฐมีนโยบายเปิดเสรีทางการเงิน บีไอบีเอฟ ผลคือเกิดการกู้เงินจากต่างประเทศเข้ามาในปริมาณมหาศาล ด้วยเงื่อนไขทางนโยบายที่รัฐกำหนดวงเงินที่จะกู้ไว้สูงทำให้มีเฉพาะธนาคารเท่านั้นที่กู้ได้ ทีนี้ก็สนุกสนานครับ ธนาคารพากันกู้มาปล่อยฟันกำไรส่วนต่างอัตราดอกเบี้ยที่สูงกว่า ๑๐ เปอร์เซ็นต์ เร่งปล่อยกู้กันแบบไม่ลืมหูลืมตาโดยเฉพาะธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ อย่างบ้านจัดสรรที่เติบโตด้วยอัตราเร่งสูง สมัยนั้นบ้านจัดสรรจะมีโครงการมาเสนอ ใครสนใจโครงการไหนก็ไปจองลมกัน จ่ายเงินดาวน์เงินผ่อนไปก่อน โครงการก็ค่อยๆ สร้างตามไป