โดยความเห็นส่วนของคนที่ไม่เชี่ยวธรรมะและไม่นิยมยกคำพระมาอ้างและสลัดจีวรจากกายเมื่อเกือบสิบปีที่ผ่านมา ผมเว้นว่างไม่แสดงความเห็นต่อเรื่องอันเป็นกระแส “พระพยอมกับความจริงวันนี้” ทั้งไม่สนใจบทความเชิงกระเทาะสายสัมพันธ์ มากสุดก็แค่หยิบมาแซว และเห็นเป็นประจักษ์อย่างหนึ่งว่าวัดสวนแก้วเป็นเวทีทัศนะ การเมือง วิชาการมาแต่ไหนแต่ไรตามที่พระคุณเจ้า พระพยอม กัลยาโณ พยายามอธิบาย ว่าไปแล้วผมแทบไม่ใส่ใจกับเรื่องนี้เสียด้วยซ้ำ ไม่ว่าใครจะกระทำในเชิงยุทธวิธีเพื่อหวังผลอะไรมากสุดก็แค่รอดู ความนับถือใน “ม้าพยอม” ค่อยๆ ละลายตามเวลาสำหรับหลายๆ คน จากหลายกรณี ผมไม่เป็นข้อยกเว้น แรกที่เป็นเด็กฟังเทปโปกฮาของพระพยอมก็นิยมชมชอบ โตขึ้นรู้ฟังข่าวสารมากขึ้น คิดเป็นเหตุเป็นผลมากขึ้น จากความชอบตื้นๆ เปลี่ยนเป็นทาบโดยเหตุผล อย่างไรเสียผมนับถือพระคุณเจ้าในฐานะพระนักพัฒนาที่ได้ให้โอกาสกับคนจำนวนมากในสังคม ทำอย่างที่ผู้อื่นไม่นิยมทำ คือ ท่านได้ให้ทานโดยการสอนหากิน ไม่ใช่ป้อนให้แบบพอรอดมื้อ คุณูปการนี้ไม่มีใครลบล้างได้ หลายคนได้ส่งบทความต่อเนื่องสองตอนที่พระคุณเจ้าพยายามอธิบายเหตุผลในหนังสือพิมพ์โลกวันนี้ (ยกวัดสวนแก้วให้ ความจริงวันนี้สัญจร และ การเมืองกับศาสนา อย่างไรก็ต้องเกี่ยวกัน) มาให้ ทำให้เห็นว่าพระคุณเจ้าพยายามให้เหตุผลอย่างข้างๆ คูๆ … To be continue →