หากย้อนกลับไปเมื่อครั้งปลายรัฐบาล “ยุทธ์ เขายายเที่ยง” ที่ประชุมสภากลาโหมทะลุกลางปล้องขึ้นมาเรื่องการขึ้นทะเบียนเขาพระวิหารเป็นมรดกโลก และกลับท่าที่ในวันพรุ่ง แม้มีการกลับท่าทีก็ตามแต่เป็นการ “ปลุก” สายตาของหลายคนให้หันไปจับจ้อง ประเด็นอยู่พ้นคำถามที่ว่า “เขาพระวิหารเป็นของใคร” เพราะเรื่องนี้จบในแง่กฏหมายระหว่างประเทศมาหลายสิบปี และผมไม่ชวนถกเถียง ปัญหาอยู่ที่อาณาบริเวณรายรอบ ๔-๑๐ ตารางกิโลเมตร ที่เป็นเขตอุตยานแห่งชาติเขาพระวิหาร ที่จะถูกผนวกรวมเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของการขึ้นทะเบียน โดยฝ่ายทหารและหลายภาคส่วนแสดงความกังวลว่านี่จะเป็นการนำไปสู่ “การเสียดินแดน” ครั้งที่ ๑๕ ขณะที่หลายฝ่ายทุกทักท้วง ทางถามแต่รัฐบาลพรรคพลังประชาชนไม่แสดงความกระตือรื้อร้นใดที่จะตอบคำถาม เคลื่อนไหวใดที่จะคลายความสงสัยของสังคม ซ้ำทำตัวประหนึ่ง “หรี่ตาให้เขมร” จนถูกตั้งถามในทำนองว่ามีการแปลกเปลี่ยนผลประโยชน์อะไรกันอย่างไร ชี้เป้าไปที่การเดินทางไปเล่นกอล์ฟที่เขมรของผู้ต้องหาคดีอาญาแผ่นดินเชื่อมโยงไปที่ผลประโยชน์ในการขุดเจาะน้ำมัน คำถามที่ว่ามีบางคนกำลัง “เอาแผ่นดินไปแลกน้ำมัน” จึงมีสุ้มเสียงดังขึ้นตามลำดับ กระทั่งมีใบเสร็จสองใบจากผู้นำรัฐบาลกัมพูชา ใบเสร็จแรกออกมาจากรัฐมนตรีพาณิชย์เขมร ว่าฝ่ายไทยโดยใครบางคน เริ่มก่อน พยายามโยงเรื่องเขาพระวิหาเข้ากับแหล่งน้ำมันบนพื้นที่ทับซ้อนเขตเขมร “โยง” ในความหมาย เอานี่ไป-เอานั่นมา