Tag Archives: ทรัพยากร

ปาล์ม น้ำมันมะมาวพร้าวและขี้มัน

เมื่อเช้าหลังโดนแมวโวยวายเรื่องอาหารเช้า ผมกุลีกุจอไปเดินตลาดเช้าหาซื้อปลาทูมาให้แมว และหมูทอดมาให้หมา แล้วแวะเข้าโลตัสตัวเล็กหาอาหารแมวชนิดซอง เดินเรื่อยไปถึงชั้นวางน้ำมันพืช ส่วนใหญ่มีแต่ยี่ห้อเทสโก้โลตัส และมียี่ห้ออื่นๆ ประปราย เกือบทั้งหมดเป็นน้ำมันปาล์ม มีน้ำมันถั่วเหลืองปนอยู่หย่อมเล็กๆ ใครที่โตทันยังพอจะจำได้ไหมครับว่ามีช่วงหนึ่งเกิดกระแสบ้าน้ำมันถั่วเหลืองกันอย่างหนัก ทั่วทั้งโลกรวมถึงบ้านเราด้วย คนก็เห่อไปใช้น้ำมันถั่วเหลืองกันเป็นบ้าเป็นหลัง รายการโทรทัศน์ นิตยสารต่างลงสรรพคุณอันแสนวิเศษของน้ำมันถั่วเหลือง แทบจะทั้งร้อยยกงานวิจัยของอเมริกา ที่ภายหลังในแวดวงวิทยาศาสตร์ทราบกันว่าเป็นเรื่องขี้โม้ (แกมแหกตา) เพื่อขายถั่วเหลืองของอมเริกาที่ล้นตลาด ..ขึ้นชื่อว่าประเทศนี้ทำอะไรได้ทุกอย่างแหละ จมเรือตัวเองเพื่ออ้างเหตุบุกเวียดนามก็เคยทำ แหกตาทั้งโลกว่าอิรักมีนิวเคลียร์เพื่อบุกปล้นน้ำมันก็ทำ นี่ล่าสุดนางคลินตันเกิดอาการทางประสาทบ้าจะลบประเทศอิหร่าน เออ.วานลบตระกูลคลินตันออกจากการเมืองทีเถิด อย่างที่นักวิเคราะห์เขาว่า ตระกูลนี้ควรหมดบทบาทได้แล้ว ขอโทษนะครับ เขาว่ากันว่าโดนถล่มสองตึกนั่นเมื่อ ๙/๑๑ ยังดูไม่สาสมกับสิ่งที่อเมริกาทำในอดีต ขอโทษอีกทีผมเองก็แอบสะใจครับ.. ในช่วงที่กำลังบ้าเห่อน้ำมันถั่วเหลือง บ้านราเริ่มมีน้ำมันปาล์มขาย ถ้าผมจำไม่ผิดตอนนั้นบ้านเรายังไม่ค่อยมีสวนปาล์มปลูกเป็นเรื่องเป็นราวมากนัก น้ำมันปาล์มส่วนใหญ่ลักลอบนำเข้าจากมาเลย์ เป็นชนิดถุงละ ๑ กิโล ส่งมาจากโกลก (สุไหงโก-ลก) … To be continue


Posted in ทัศนะ, เรื่องเล่า

|

Tagged , ,

|
5 ความเห็น

เรือใบประมง

ช่วงนี้ยอกจากข่าวการเมืองว่าด้วยเรื่องคนหมาๆ แล้วยังน่าจะพอมีอะไรให้น่าสนใจอยู่บ้าง ช่วงนี้ข่าวเที่ยงกำลังฉายสารคดีเกี่ยวรัฐฉาน “ฉาน” เป็นภาษาเรียกของพม่าที่หมายถึง “สยาม” ใครมีโอกาสอย่าพลาดชมครับ ถ้าไม่ขี้เกียจและไม่ติดธุระจะพยายามบันทึกและเอามาให้ดูชม อีกข่าวเป็นสารคดีสั้น เกี่ยวกับการคิดค้นระบบการทำประมงแบบใหม่โดยใช้ลมในการขับเคลื่อนแทนเครื่องยนต์ เขาเรียกเรือใบประมง เจ้าหน้าที่ทดลองทำใบเรือ ๓ รูปแบบมาติดที่กระโดงกลางบนเรือประมงพื้นบานขนาดเล็ก ที่ชาวบ้านเรียก “เรือหัวโทง” นัยว่าเป็นการลดการใช้น้ำมัน ลดการปล่อยคาร์บอน และประหยัดค่าใช้จ่าย


Posted in ตามข่าว, เรื่องเล่า

|

Tagged

|
7 ความเห็น

ดุหยง

อ่านข่าวในผู้จัดการออนไลน์เกี่ยวกับสถานการณ์พะยูนในแถบจังหวัดสุราษฎร์ธานี ระบุใกล้สูญพันธุ์ ช่วงชีวิตหนึ่งของผมเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องกับพะยูนครั้งที่ยังทำงานเป็นเอ็นจีโอแถบทะเลสตูล ฝั่งอันดามัน คนทะเลเรียก พะยูนว่า “ดุหยง” ผมติดปากเรียกดุหยงเหมือนกันกับเขา และไม่นำหน้าด้วยคำว่า “ปลา” เพราะพะยูนไม่ใช่ปลา แบบเดียวกับ วาฬ แมวน้ำ สิงโตทะเล ภาพประกอบจากผู้จัดการออนไลน์ เรื่องเล่าทะเลฝั่งตะวันตกเกี่ยวกับดุหยงส่วนใหญ่เป็นตำนานว่าด้วยน้ำตาพะยูน ที่เอามาทำยาสเน่ห์ ผูกเป็นกลอนรองแง็ง ตันหยง  ตันหยง                  หยงไหรละน้อง เจ้าดอกเหมรบังไปไม่รอดเสียแล้วเด        ถูกเหน่น้ำตาปลาดุหยงคดข้าวสักหวัด                    คิดถึงน้องรักบังกินไม่ลงถูกเหน่น้ำตาปลาดุหยง         บังกินไม่ลงสักคำเดียว จากตำนานว่าด้วยน้ำตาดุหยง จึงมีความเชื่อเกี่ยวกับการล่ากันค่อนข้างมาก แต่ตำนานคือตำนาน ช่วงชีวิตที่อยู่แถบสตูล โดยเฉพาะแถบอำเภอละงู ไม่ค่อยได้ยินข่าวว่ามีการล่าดุหยงเพราะต้องการน้ำตา แต่มักได้โดยบังเอิญแต่ไม่ปล่อยหรือมีการล่าเพราะต้องการเนื้อ เนื้อดุหยงราคาแพงและว่ากันว่าอร่อยมาก ไม่เคยทานครับ เคยแต่โลมา (ด้วยความบังเอิญและอยากบอกว่า ไม่อร่อยเลย)


Posted in ทัศนะ, เรื่องเล่า

|

Tagged ,

|
8 ความเห็น

มีแก้วไม่รู้ค่าแก้ว

ถ้าผมเป็นชาวต่างชาติผมคงจะนึกดูถูกคนไทยอยู่ไม่น้อย ไม่ใช่เพราะความปัญญาเบาที่ติดหลงกับภาพมายาที่คนหน้าเหลี่ยมสร้างขึ้น หรือเลือกนายกนอมินีที่มีบุคลิกลักษณะอัปลักษณ์ แต่ดูถูกในความเป็น “ลิงได้แก้ว ไก่ได้พลอย” ไม่รู้ ไม่เห็นคุณค่าแห่งปัญญาในสิ่งที่ประเทศตนเองมี คนไทยรับช่วงเอาปัญญาระดับยิ่งยวดของเอกบุรุษชาวชมพูทวีป แทรกผสานในวัฒนธรรม ความคิดความเชื่อ แต่คนไทยก็ทำให้ปัญญานั้นเลอะเทอะเปรอะเปื้อน งม-งาย-โง่-งั่ง พากันเข้ารกเข้าพงหมดทั้งพระทั้งฆาราวาส มี-เป็นแก๊งบัญชาการของ “ไอ้เหลือง” ชั้นผู้ใหญ่ ยศฐาบรรดาศักดิ์สูง บ้างหากินกับบุญ บ้างก็ชวนบ้า “อัตตานะจ๊ะ” ..น่าเสียดาย คนไทยมีเอกบุรุษที่ทรงปัญญาระดับบรมครู ที่ทรงเป็นเจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดิน ทั้งทรงทำแบบอย่าง ทั้งประพฤติในพระราชจริยวัตรให้เห็น ทรงชี้ ทรงแนะ ทรงลงมือทำ ทรงตรัสสอน แต่คนไทยไม่ได้ ไม่เห็น ไม่ยึด ไม่เอาอะไรเลย ปัญญาในทางเศรษฐกิจที่เป็นทางรอด เป็นความอยู่ได้ เป็นความตั้งมั่น เป็นความอยู่รอด เป็นความมั่นคงและความยืนยาว ที่เรียกรวบยอดว่า … To be continue


Posted in ทัศนะ

|

Tagged , ,

|
3 ความเห็น

แอปเปิ้ลป่า

ตื่นมาเมื่อตอนสายได้แฟนของน้องเพิ่งกลับมาจากบ้านที่ใต้ เอาผลไม้มาให้ลุกนึง เธอเรียก "แอปเปิ้ลน้ำ" ส่วนผมรู้จักเจ้าผลไม้นี้ในชื่อ "แอปเปิ้ลป่า" บ้านก็ไม่ได้ไกลกันครับ แต่เรียกชื่อต่างกัน แต่ก็เป็นปกติกับการเรียกชื่อผลไม้ตามพื้นบ้าน อย่างมะม่วงหิมพานต์ (ใครตั้งชื่อนี้ผมไม่ทราบครับ) บ้างก็เรียก ท้ายล่อ ม่วงท้ายล่อ (ก้นโผล่) ยาร่วง หัวครก ก็มีต่างๆ กันไป แอปเปิ้ลป่า ฝรั่งเรียก Star Apple เรียกอย่างวิทยาศาสตร์ (แบบมีชื่อและนามสกุล) ว่า Chrysophyllum cainito เข้าใจว่าเป็นไม้พื้นเมืองเขตร้อน ค้นข้อมูลพบว่ามีอยู่ในหลายประเทศและหลายทวีป ไม่ใช่เฉพาะในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ผมคุ้นกับเจ้าแอปเปิ้ลป่านี้มาตั้งแต่เด็ก ชอบมากเพราะหวาน อร่อย เย็น ชื่นใจ เป็นผลไม้ที่เหมาะกับธาตุคนเขตร้อน สมัยเด็กๆ มีอยู่ต้นนึงในสวนยาง แต่ได้กินไม่มากเพราะสวนยางอยู่ไกลบ้าน … To be continue


Posted in ชวนนอกเรื่อง

|

Tagged ,

|
5 ความเห็น