แต่ก่อนนี้ความเดือดร้อนหลักของผมมาจากเจ้าขาว-ดำ สำลีกับสีดำที่แง่ง ๆ กันบ่อย ต่อมาก็เป็นเรื่องนังลูกตาลที่พอท้องก็เดินตามติดขอของกิน พอคลอดก็หนักขึ้นยิ่งกว่าเก่า ตามชิดยิ่งกว่าเงา นั่งทำงานก็มากระโดดดึงแขนจะเอาของกิน พอให้ก็กินไม่กี่คำอาหารเหลือกลายเป็บลาบปากตัวอื่น ครึ่งชั่วโมงผ่านไปลูกตาลก็มาขอใหม่ ไม่หิวมากก็มาขอแล้วนอนหมอบรอ เยอะหน่อยก็เริ่มเรียกร้องอย่างที่เล่า

ล่าสุด เหลน ๆ เริ่มเคลื่อนที่ไปทั่วบ้าน โดยเฉพาะเจ้าแจ๋นน้อยที่มีชื่อเป็นทางการว่า “นู๋จี๋” เหลนตัวเมียตัวเดียว ความลำบากก็มาจากที่ถ้ามันตื่นผมขยับตัวไปไหนไกลจากคอมไม่ได้ จะเข้าห้องน้ำก็วิ่งพุ่งมาหาแล้วร้องลั่นบ้าน เจ้าเข้าครัว เข้าห้องก็เหมือนกัน ต้องอุ้มต้องประโลมกันพักนึงถึงจะสงบ เจ้าสีน้ำตาลอ่อนขาว กับดำอ่อนขาวก็เหมือนกัน ตัวอื่น ๆ ก็เดินไปเดินมาทั่วบ้าน ยกเว้นน้ำตาลเข้มทั้งตัวที่ไม่ค่อยไปไหน และค่อนข้างจะขี้กลัวถ้าถูกอุ้มถูกยก และความที่เหลน ๆ เดินไปมาทั่วบ้าน บ่อยครั้งเวลาลุง ๆ กำลังคึก เหลน ๆ ก็ตกเป็นเป้าหมาย เป็นของเล่นเคลื่อนที่ได้ ต้องคอยดูคอยระวังตลอด แต่ส่วนใหญ่บรรดาลุง ๆ และคุณยายต้อยมักจะผลัดกันมาดูแลหลาน แล้วก็นอนกกหลาน ช่วยเลียก้นให้หลานถ่ายคล่องฉี่คล่อง

เสร็จจากเขียนข่าวในฟิฟทีนมูฟ ก็มาถ่ายรูปเหลน ๆ มาฝาก ไว้จะมาอัปเดตความเติบโตและความวุ่นวายเป็นระยะ ๆ นะครับ